Έκλεισα το στόμα,
αποτρέποντας τα νεύρα να γίνουν λέξεις,
κι οι λέξεις πληγές,
όπως αυτές που εσύ ξεστόμισες…
Ας είναι οι τελευταίες σου,
ως λήξη μιας γνωριμίας αλλόκοτης,
παθιασμένης και ανυπότακτης,
αδυσώπητης και παράλογης…
Εμένα μού αρκούν,
να πάρω δρόμο από εδώ,
και να θυμάμαι ό,τι νομίζω αξιόλογο,
που θα σε προσδιορίζει…
Με το στόμα κλειστό,
και το πόδι να πονάει το γκάζι,
απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο,
απ’ τον καθρέφτη που ορίζει την απόστασή μας…
Κι όταν τελείως χαθείς,
ο καθρέφτης -ξέρω- θα γεμίσει δάκρυα,
απρόσιτα στα δικά σου μάτια,
απρόσιτα σ’ όποια αντίδρασή σου πια…
Κώστας Χρηστάκης
Mariaeyes 